De boekenreeks van Elena Ferrante met het levensverhaal van de twee Napolitaanse vriendinnen Elena en Lila  heeft al veel mensen geraakt. Eerlijk gezegd, in eerste instantie vooral buiten Napels en dan vooral in Amerika en Noord-Europa. Pas sinds de serie van het boek de geniale vriendin hier pasgeleden is uitgezonden op tv, is het bij de meeste trotse Napolitanen ook bekend.

De Geniale Vriendin

De vier boeken beschrijven dit deel van Italië dat zo anders en rauw is. Het eerste boek, de geniale vriendin, geeft een krachtig beeld van het Napels na de tweede wereldoorlog (jaren 50) gezien door de ogen van de meisjes in de leeftijd van 6 tot 16 jaar. Elk boek beschrijft een fase in hun leven en hun vriendschap met op de achtergrond de actuele  ontwikkelingen van die tijd. Het viel mij op dat mensen die zelf opgegroeid zijn tijdens of vlak na de tweede wereldoorlog, moeite hebben met het bekijken van de serie.

 De fascinerende en soms keiharde verhaallijnen raakten mij persoonlijk. In het bijzonder, omdat bepaalde gebeurtenissen, gedrag, en mechanismen die ik hier tegen kom een plaatsje kregen. Het lukte mij ineens om bepaalde manieren of gewoon dingen die ik hier in mijn dagelijks leven tegenkom te begrijpen of herkennen en hebben mij daarom geholpen in mijn integratie en acceptatieproces.  De herkenning zat in de eerste plaats in wat ik van mijn schoonfamilie meekrijg. Verhalen over vroeger van mijn schoonmoeder en schoonzussen. De manier van kijken naar of omgaan met het leven. Maar ten tweede ook door de plekken in Napels die beschreven worden en die ik intussen door en door ken. Wil jij met mij op zoek naar die plekjes, dan kan dat tijdens een wandeltocht door Napels op zoek naar Elena Ferrante’s geniale vriendin.

TV serie

Nu de televisieserie over het eerste boek; L’ Amica Geniale, hier in Italië al is uitgezonden kan ik niet wachten tot hij ook in Nederland en Belgie helemaal te zien zal zijn en de reacties te horen. Elke dinsdagavond zat ik afgelopen november vol verwachting voor de Italiaanse televisie klaar. Samen met bijna heel Napels en omgeving. De kijkcijfers waren dan ook hoog! Italiaanse ondertitels aan (ik begrijp het Napolitaans redelijk, maar ondertitels zijn toch wel erg handig..) en genieten maar!

Gelukkig valt de serie niet tegen, het komt goed overeen met het boek, de sfeer is zoals het hoort te zijn, het is soms wat langzaam, maar dat klopt ook bij de tijd waarin het zich afspeelt. Natuurlijk hebben we hier in Napels en omgeving al het een en ander meegekregen van het opnemen van de serie. Zo stond  Piazza del Plebiscito vorig jaar ineens vol met allemaal old timers voor de opnamen.

Ludovica Nasti

Wat de serie voor mij extra bijzonder maakt, is dat één van de twee hoofdrolspeelsters uit de eerste serie, Lila, een van mijn leerlingen was. Ik gaf Engelse les op haar school en ben twee jaar lang dagelijks haar ‘Miss Iris’ geweest. Ludovica Nasti was in die tijd een klein meisje van 6 en 7 jaar. Om haar in de televisieserie van een van mijn favoriete boeken van de afgelopen tijd te zien spelen, ontroert mij en maakt mij supertrots op haar. Helemaal omdat ze heel erg ziek is geweest en ik haar vooral ken als een stil meisje dat vaak tijdens de Engelse les weg droomde of zelfs in slaap viel door alle medicijnen en behandelingen die ze onderging.